این زیارتگاه در دو کیلومترى جنوب غربى شهر خواف، بر دامنه کوه خواجه یار واقع شده و شامل مجموعهاى از آب انبار و مقبره است که در زمان قاجاریّه مرمّت شده و از گذشته به آن «خواجه یار» مىخواندند.
مزار خواجه یار، در بلندترین نقطة دامنه کوه واقع شده و ساختمان آن یک بناى کوشک مانندى در دو طبقه است که در سالیان اخیر مرمّت شده و ابعاد آن 10/14×70/6 متر است. این بنا مشرف به محوطهاى محصور در دیوار خشکه چین سنگى است و سکوئى بلند به طول 8 و عرض یک متر بر روى پایههاى آجرى در میان محوطه واقع شده که در واقع محوطه خواجه یار مىباشد. در اطراف مقبرة خواجه یار، درگذشته اشخاصى را دفن نمودهاند که اینک به قبرستان تبدیل شده است.
در این محل، دو آب انبار به فاصله کمى از یکدیگر و در فاصله حدود صد مترى مزار خواجه یار قرار دارد. یکى از آب انبارها که مخزن آن داراى پلان دایره و هشت متر قطر داشته است که اینک ویران گشته و بقایاى دیوار آن بر جاى مانده است. دیوار آب انبار تماماً از سنگ لاشه با ملاط گل و آهک ساخته شده و بر روى آن با چهار لایه ساروج اندود گردیده است و سقف آن گنبدى آجرى داشته است. ابعاد آجرهایى که سقف آب انبار با آن پوشش شدهاند 5%×24×24 سانتىمتر مىباشد.
آب انبار دیگرى با پلان مستطیل شکل و مجاور آب انبار مخروبه مدوّر ایجاد گردیده است که 40/13 متر طول و 10/7 متر عرض دارد. در جلوى آن، ایوانى با طاق جناقى و دو درگاه در طرفین احداث شده و از انتهاى ایوان راهى با شش پلّه عریض به سطح آب مىرسد. چنین به نظر مىرسد که مخزن و ایوان آب انبار در دو زمان ساخته شده باشد و مخزن بر ایوان تقدم دارد.
آب انبارهاى خواجه یار از نظر سبک معمارى قابل مقایسه با آثار معمارى زمان تیموریان و صفویه مىباشد. برجستگىها و بقایاى دیوارهایى در محل نیز حکایت از تأسیسات دیگر در گذشته داشتهاند.
در مزار خواجه یار، شواهدى جز آب انبار از گذشته مشاهده نمىشود اما وسعت قبرستان و قطعات سنگ قبرهایى که بعضاً متعلّق به زمان صفویّه مىباشند نشان دهنده این واقعیّت است که از دیرزمان این محل مورد عنایت و توجّه مردم بوده است.
